Ono što je karakteristično, to su japanski karate stilovi: Gojo-ryu, Wadoryu, Shito-ryu i Shotokan, kao četiri japanska karate stila koji su sada zastupljeni u WKF programu. U Japanu postoji još kontaktni karate, to je Kyokushinkai karate.

Karate je sa Okinave preneo Funakoši Gičin. Prva demonstracija karatea je bila u Japanu oko 20-ih god. ovog veka. U Japanu i na Okinavi karate je razvijan, pre svega, kao odbrambena borilačka veština.

Iako je karakteristično za Okinavu da se karate vežba kao borilačka veština bez oružja, većina tamošnjih škola radi i sa oružjem - kate sa nunčankom, boom, palicom, kamom i bodežom. To su pet osnovnih rekvizita, sastavni deo njihovog treninga. Karate su na Okinavi mogli da vežbaju isključivo odrasli muškarci.

U isto vreme i u Japanu žene nisu smele da nose oružje niti da se bave borilačkom veštinom. Tek kasnije, razvojem karatea kao sportske veštine, posle Drugog svetskog rata, karate se širi meÄ‘u ženama i decom. Prve korake ka tom masovnom vežbanju karatea učinio je Funakoši Gičin, koji je odreÄ‘ene elemente uprostio i zahtevao da se karate pokreti rade široko, tako da su se oni, osim elemenata koji su se ticali samoodbrane, radili kao vežbe telesnog jačanja.

Karate se kao sportska veština intenzivno razvijao 70-ih godina kroz ekspanziju takmičarskog karatea na svetskom nivou. Karate, pre svega, razvija respekt, disciplinu, samopouzdanje, koncentraciju, kreativnost, motivaciju i kontrolisanu agresivnost. Od fizičkih komponenti, karate sport razvija brzinu, eksplozivnu snagu, okretnost, fleksibilnost, brzinsku izdržljivost.

Ono što je bitno za karate je da kod svake vežbe čovek mora mentalno i fizički da stane iza onoga što radi . Oni koj i su u karateu istinski, oni karate vežbaju sa dušom i , ostaše u njemu.